á
â
ă
ä
ç
č
ď
đ
é
ë
ě
í
î
ľ
ĺ
ň
ô
ő
ö
ŕ
ř
ş
š
ţ
ť
ů
ú
ű
ü
ý
ž
®
€
ß
Á
Â
Ă
Ä
Ç
Č
Ď
Đ
É
Ë
Ě
Í
Î
Ľ
Ĺ
Ň
Ô
Ő
Ö
Ŕ
Ř
Ş
Š
Ţ
Ť
Ů
Ú
Ű
Ü
Ý
Ž
©
§
µ
książka mówiona
Autorka – będąca neurologiem – opisując swoje doświadczenia po śmierci męża, ukazuje dwa okresy żałoby – pierwszy, ostry, w którym osobę cierpiącą chronią mechanizmy obronne, (...) i drugi – okres pracy nad przywróceniem równowagi. Autorka podkreśla, żeby dać sobie i innym prawo do przeżywania żałoby we własnym tempie. Opisuje zachowania, które mogą niepokoić a są w żałobie normalne (powszechne) jak: smutek, samotność, dezorientacja i utrata własnego „ja”, nieuwaga, wizualne pomijanie (niedostrzeganie przedmiotów znajdujących się blisko), problemy ze snem, dziwne sny związane ze zmarłą osobą, błądzenie myślami, trudności związane z życiem codziennym, rytuały, zwiększona podatność na choroby.
Pokazuje pracę nad sobą w drodze do odbudowy (szczególnie poleca pisanie dziennika i jego późniejsze czytanie). Podkreśla, że trzeba wybaczać sobie pomyłki i cofanie się na tej drodze.
Niestety, w książce zdarzają się niekonsekwencje i niejasne fragmenty. Trudno stwierdzić, czy wynikają one z niedoskonałości oryginału czy z niedoskonałości przekładu.
Warto jednak poświęcić czas na lekturę – nikt nie uniknie przecież cierpienia utraty (śmierć w rodzinie, rozwód, strata pracy). To książka dająca podstawy wiedzy z zakresu neurologii na temat tego, w jaki sposób stres emocjonalny i funkcje umysłu, mózgu i ciała są ze sobą powiązane. Dzięki tej wiedzy i relacji osobistej autorki – nadzieję każdemu przeżywającemu żałobę na powrót do normalności, choć będzie to normalność inna niż ta sprzed utraty.
JC