„Dzienniczek” w rękopisie – to sześć zeszytów o różnej objętości, gęsto zapisanych po obydwu stronach (łącznie 477 kart). Na początku każdego zeszytu, z wyjątkiem czwartego, Siostra Faustyna napisała swoje imię zakonne oraz jakąś sentencję o miłosierdziu Bożym, np. „Miłosierdzie Boże w duszy mojej” albo: „Miłosierdzie Pańskie na wieki wyśpiewywać będę”. Rękopis nie zawiera żadnych poprawek czy skreśleń; nawet wówczas, gdy Autorka opuściła literę, powtórzyła jakieś słowo lub napisała je z błędem, to niczego nie poprawiła. Tylko słowa Pana Jezusa, na polecenie ks. Sopoćki, zaznaczyła podkreślając je ołówkiem. W oryginalnych zeszytach jest kilka pustych stron, które najwidoczniej Autorka pozostawiła, by coś dopisać i uzupełnić, ale potem do nich nie wróciła. Nie numerowała też stron w swym rękopisie. Ze względów praktycznych paginację po śmierci Autorki wprowadzili o. Józef Andrasz SJ i s. Ksawera Olszamowska ZMBM, zaznaczając numery stron ołówkiem. Rękopis jest w bardzo dobrym stanie, nie ma w nim żadnych uszkodzeń; brakuje w zasadzie tylko jednej strony, która została wyrwana przez niewiadomego sprawcę, co zostało zaznaczone w wydaniu książkowym. Treść tego dzieła odsłania bogactwo i fascynujące piękno tajemnicy miłosierdzia Bożego, ukazane poprzez pryzmat życia i mistycznych doświadczeń Autorki. Jest ono zapisem jej duchowej drogi, jaką przeszła, dochodząc do ścisłego zjednoczenia z Bogiem, i orędzia Miłosierdzia, jakie przez nią Bóg przekazał Kościołowi i światu. Siostra Faustyna opisuje w nim swoje spotkania z Bogiem, niezwykły kontakt ze światem nadprzyrodzonym: spotkania z Jezusem, Matką Najświętszą, aniołami, świętymi, duszami cierpiącymi w czyśćcu, ataki złego ducha oraz codzienne zmagania, pracę nad sobą, troskę o postawę zaufania Bogu i czynnej miłości bliźniego aż po ofiarę ze swego życia. W jej życie została wpisana wielka prorocka misja polegająca na przypomnieniu światu biblijnej prawdy o miłości miłosiernej Boga do każdego człowieka i głoszeniu jej z nową mocą. „W Dzienniczku” znajduje się pełny zapis orędzia Miłosierdzia oraz wysiłki Siostry Faustyny, jej spowiedników i przełożonych, zmierzające do wypełnienia tej prorockiej misji. Pisząc „Dzienniczek”, Siostra Faustyna liczyła się z ewentualnością jego publikacji „dla pociechy dusz”, ale pragnęła, by nastąpiło to po jej śmierci. Dlatego swoje zapiski opatrzyła kartką o następującej treści: Jezus. Tych brulioników i notatek, które tu są, nikomu czytać nie wolno – wpierw musi je przejrzeć ojciec Andrasz albo ks. Sopoćko – ze względu [na to], że są [w nich] pisane tajemnice sumienia. Wolą Bożą jest, aby to wszystko było podane duszom dla pociechy. Samych brulioników nie trzeba dawać siostrom do czytania, ale po przedruku, wyjąwszy Przełożonych. Kraków, dzień rekolekcji, 3 IV 1938 r. s. Faustyna”.